spółgłoska twarda

См. также в других словарях:

• twardy — twardyrdzi, twardydszy «nie ulegający odkształceniu przy dotykaniu, ugniataniu, zginaniu itp.; słabo uginający się pod naciskiem; nieelastyczny, sztywny» Twarde drewno. Twardy materac. Twarda poduszka. Twardy chleb. Twarde narty. Twarde resory.… …   Słownik języka polskiego

• niepalatalny — ∆ jęz. Spółgłoska niepalatalna «spółgłoska wymawiana bez podniesienia języka ku podniebieniu twardemu; spółgłoska twarda, niepodniebienna» …   Słownik języka polskiego

• b — 1. «druga litera alfabetu łacińskiego (i polskiego) oznaczająca spółgłoskę b» Małe b, duże B. 2. «spółgłoska dwuwargowa zwarta, twarda, dźwięczna» 3. «litera oznaczająca w numeracji porządkowej: drugi; w numeracji liczbowej używana dla… …   Słownik języka polskiego

• c — 1. «litera odpowiadająca spółgłosce c» ◊ A b c «rzeczy podstawowe, elementarne wiadomości z jakiejś dziedziny» 2. «spółgłoska bezdźwięczna, przedniojęzykowo zębowa, zwarto szczelinowa, twarda» 3. muz. «pierwszy dźwięk w diatonicznym szeregu… …   Słownik języka polskiego

• ch — 1. «połączenie literowe oznaczające spółgłoskę ch» 2. «spółgłoska tylnojęzykowa, szczelinowa, twarda, bezdźwięczna» …   Słownik języka polskiego

• d — 1. «litera alfabetu odpowiadająca spółgłosce d» 2. «spółgłoska przedniojęzykowo zębowa, twarda, zwarta, dźwięczna» 3. muz. «drugi stopień gamy C dur» ∆ D dur «nazwa tonacji albo skali durowej (majorowej)» Koncert D dur. ∆ d moll «nazwa tonacji… …   Słownik języka polskiego

• f — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę f» 2. «spółgłoska wargowo zębowa, szczelinowa, twarda, bezdźwięczna» 3. muz. «czwarty dźwięk w diatonicznym szeregu podstawowym; w systemie solmizacyjnym: fa» ∆ F dur «gama i tonacja durowa z jednym bemolem» ∆ f… …   Słownik języka polskiego

• h — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę h, wchodząca także w skład dwuznaku ch» 2. «spółgłoska tylnojęzykowa, szczelinowa, twarda, dźwięczna» 3. muz. «siódmy dźwięk w diatonicznym szeregu podstawowym; w systemie solmizacyjnym: si» ∆ H dur «gama i… …   Słownik języka polskiego

• k — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę k» 2. «spółgłoska tylnojęzykowa, zwarta, twarda, bezdźwięczna» …   Słownik języka polskiego

• ł — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę ł (lub niezgłoskotwórcze u)» 2. «spółgłoska przedniojęzykowo zębowa, sonorna, płynna, dźwięczna, twarda (lub niezgłoskotwórcze u)» …   Słownik języka polskiego

• p — 1. «litera alfabetu łacińskiego oznaczająca spółgłoskę p» 2. «spółgłoska wargowa, twarda, zwarta, bezdźwięczna» …   Słownik języka polskiego